Recently, the UK Supreme Court issued a ruling that narrows the legal definition of “woman” under the Equality Act. For many, this might seem far away. But it’s a warning—especially for us in Cyprus. Not only because we’ve inherited parts of the British legal system, but because we’ve been building our approach to LGBTQIA+ rights on shaky ground.

For over a decade, queer rights work in Cyprus has focused mostly on changing laws. This approach copies what most Western movements have done: pass a law, then celebrate. But the truth is, laws on paper don’t guarantee safety or justice in real life.

We already know this. There are anti-discrimination laws that get ignored. Gender recognition legislation that gets delayed and watered down. Hate crime laws that exist, but are barely used. And now, we’re watching the UK—the very system ours often reflects—move to limit who even counts as a “woman” under the law. If it can happen there, it can happen here too. And we’re not ready.

This didn’t happen overnight. In Cyprus, we’re already hearing the same anti-trans rhetoric—and more broadly, anti-LGBTQIA+ and anti-feminist narratives—echoed in the media and public discourse. The seeds are being planted. And our response so far? Statements. Meetings. Hoping that the law will protect us.

But hoping isn’t enough. Lobbying politicians isn’t a movement. And it doesn’t prepare us for the backlash that’s already at our door.

And let’s be clear: this is not just a threat to trans people. When the state starts deciding who “counts” as a woman, it opens the door to more discrimination, more suppression, and fewer rights—for everyone.

What happens when someone doesn’t look “woman enough”? What happens when gender becomes a test to pass, rather than a lived reality to respect? These decisions don’t just affect trans people—they set a precedent that threatens the rights of all women, especially those outside the narrow mold of what society calls “normal.” This fight is about all of us.

So we have to ask:

What happens when the same institutions we’ve worked with start turning against us?

What do we do when the law changes—or is not enforced?

We need a shift. One that focuses on the community, not just political access. One that builds skills and networks, not dependence on a few people in power. Because rights aren’t gifts handed down from above. They’re something we fight for—and defend—together.

We don’t have to start from zero. Let’s ask:

Who’s already organizing in our communities?

How can we build something stronger, together?

Those of us who’ve never had the luxury of trusting or relying on the system—have always known the truth: safety, care, and freedom come from each other.

Laws can help, but they’re not the end goal. They’re just one tool. It’s time to sharpen the others. Let’s build something that doesn’t fall apart the moment the law does.

🏳️‍🌈GR🏳️‍🌈

Πρόσφατα, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου περιόρισε τον νομικό ορισμό της «γυναίκας» στον Νόμο για την Ισότητα. Ίσως αυτό να φαίνεται μακρινό και ασήμαντο για κάποιους. Αλλά για μας στην Κύπρο, είναι καμπανάκι κινδύνου. Όχι μόνο επειδή το νομικό μας σύστημα βασίζεται στο αγγλοσαξονικό δίκαιο, αλλά γιατί για χρόνια τώρα χτίζουμε την πολιτική μας για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα σε ευθραυστα θεμέλια.

Για πάνω από μια δεκαετία, η δουλειά γύρω από τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα στην Κύπρο έχει επικεντρωθεί κυρίως στην αλλαγή των νόμων. Αντιγράφοντας το μοντέλο πολλών δυτικών κινημάτων: περνά ένας νόμος — πανηγυρίζουμε. Αλλά η σκληρή αλήθεια είναι ότι οι νόμοι από μόνοι τους δεν εξασφαλίζουν ούτε ασφάλεια, ούτε δικαιοσύνη στην καθημερινότητα μας.

Το γνωρίζουμε και το ζούμε καθημερινά. Υπάρχουν νόμοι κατά των διακρίσεων που αγνοούνται. Νομοθεσία για νομική αναγνώριση φύλου που καθυστερεί χρόνια τώρα και συνεχώς αλλοιώνεται. Νόμοι για εγκλήματα μίσους που δεν εφαρμόζονται. Κι ενώ συμβαίνουν αυτά, παρακολουθούμε το Ηνωμένο Βασίλειο — το ίδιο σύστημα πάνω στο οποίο βασίζεται το δικό μας — να περιορίζει ποια «μετρά» ως γυναίκα στον νόμο. Αν συμβαίνει εκεί, μπορεί εύκολα να συμβεί κι εδώ. Κι εμείς δεν είμαστε έτοιμοι.

Δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Στην Κύπρο, ακούμε ήδη την ίδια ρητορική κατά των τρανς ατόμων— και γενικότερα κατά των ΛΟΑΤΚΙ+ και φεμινιστικών διεκδικήσεων — να επαναλαμβάνονται στα ΜΜΕ και στον δημόσιο λόγο. Οι σπόροι έχουν ήδη φυτευτεί. Και η δική μας αντίδραση; Δηλώσεις. Συναντήσεις. Ελπίδα ότι ο νόμος θα μας προστατεύσει.

Αλλά η ελπίδα δεν φτάνει. Το λόμπινγκ δεν είναι κίνημα. Και δεν μας προετοιμάζει για την επίθεση που ήδη έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Και να το ξεκαθαρίσουμε: αυτό δεν αφορά μόνο τα τρανς και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Όταν το κράτος αρχίζει να αποφασίζει ποια «μετρά» ως γυναίκα, ανοίγει τον δρόμο για περισσότερη καταστολή, περισσότερη διάκριση και λιγότερα δικαιώματα — για όλους μας.

Τι γίνεται όταν κάποια δεν φαίνεται «αρκετά γυναίκα»; Τι γίνεται όταν το φύλο γίνεται τεστ που πρέπει να περάσεις αντί να αναγνωρίζεται ως βίωμα που αξίζει σεβασμό; Αυτές οι αποφάσεις δεν επηρεάζουν μόνο τα τρανς άτομα — δημιουργούν δεδικασμένα που απειλούν τα δικαιώματα όλων των γυναικών, ειδικά όσων είναι έξω από το στενό καλούπι του «φυσιολογικού». Αυτός ο αγώνας αφορά όλους μας.

Οπότε πρέπει να ρωτήσουμε:

Τι κάνουμε όταν οι ίδιες οι δομές με τις οποίες συνεργαστήκαμε αρχίζουν να στρέφονται εναντίον μας;

Τι κάνουμε όταν ο νόμος αλλάζει — ή απλώς δεν εφαρμόζεται;

Χρειαζόμαστε μια προσέγγιση που να βασίζεται στην κοινότητα, όχι στην πολιτική πρόσβαση. Που να καλλιεργεί δεξιότητες και δίκτυα, όχι εξαρτήσεις σε άτομα με επαφές. Γιατί τα δικαιώματα δεν είναι δώρα που μας χαρίζουν. Είναι κάτι που διεκδικούμε — και υπερασπιζόμαστε — μαζί.

Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Ας ρωτήσουμε:

Ποιοι οργανώνονται ήδη στις κοινότητές μας;

Πώς χτίζουμε κάτι πιο δυνατό, μαζί;

Όσοι από εμάς δεν είχαν ποτέ την πολυτέλεια να βασιστούν και να εμπιστευτούν το σύστημα — ξέρουν ήδη την αλήθεια: ασφάλεια, φροντίδα και ελευθερία βρίσκονται μεταξύ μας.

Οι νόμοι μπορεί να βοηθήσουν, αλλά δεν είναι ο τελικός στόχος. Είναι απλά ένα εργαλείο. Ώρα να ακονίσουμε και τα υπόλοιπα.

Να χτίσουμε κάτι που δεν θα διαλυθεί όταν οι νόμοι δεν μας βοηθούν ή καταρρέουν.