OUR RIGHT TO PROTEST ━ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

This proposed law is not a technical update. It’s a political move—and a dangerous one.

It tries to redefine protest as a risk, rather than a right. As something to be contained, managed, and when inconvenient silenced.

That should concern everyone. But especially those of us whose lives and rights have never been protected without protest. Queer people. Migrants. Workers. Survivors. Students. Stateless people. People without access to courts or headlines or institutions that listen.

This isn’t just about a future where protests are banned. It’s about a present where a protest is stripped of its power turned into a performance with rules, routes, and conditions. Approved only when it’s harmless. Punished when it’s not.

It goes beyond protest. It targets the foundations of collective resistance, freedom of expression, the right to assembly, the right to dissent. Rights that exist not because the state grants them but because people claimed them, fought for them, and continue to defend them.

This law is not about keeping people safe.

It’s about keeping power comfortable and unchecked.

The message is clear: raise your voice, and you will be watched. Organise, and you will be made responsible. Refuse to be silent, and you will be punished.

We won’t treat this as an administrative issue. It’s a political red line.

Because a society where protest requires permission is not free.

And a state that fears protest is a state that fears justice.

🏳️‍🌈GR🏳️‍🌈

Το προτεινόμενο νομοσχέδιο έννεν μια τεχνική αναβάθμιση. Εν μια καθαρά πολιτική τζαι επικίνδυνη κίνηση.

Προσπαθεί να παρουσιάσει τις διαμαρτυρίες σαν απειλή, αντί σαν δικαίωμα. Σαν κάτι που πρέπει να ελέγχεται, να χρειάζεται έγκριση, να φιμώνεται άμαν έννεν βολικό.

Τζιαι τούτο πρέπει να ανησυχεί την κοινωνία. Αλλά ειδικά εμάς που τα δικαιώματά μας τζαι οι ζωές μας εν εκαλυτερέψαν ποτέ χωρίς να φκούμε στο δρόμο. ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, μετανάστ(ρι)ες, εργάτες/τριες, επιζήσαντες/σες, φοιτητ(ρι)ες, άτομα χωρίς χαρτιά, χωρίς πρόσβαση σε πλατφόρμες ή θεσμούς που να μας ακούσουν.

Δέν πρόκειται απλά για ένα μέλλον που οι πορείες μπορεί να απαγορεύκονται. Μιλούμε για ένα παρόν όπου η διαμαρτυρία χάνει τη δύναμή της – γίνεται θέαμα με κανόνες, διαδρομές, εγκρίσεις. Αποδεχτή μόνο αν εν ακίνδυνη. Τζιαι τιμωρημένη άμαν εν έννεν.

Τούτο εν χτύπημα σε κάτι πιο βαθύ: στην ελευθερία της έκφρασης, στο δικαίωμα της συνάθροισης, στο δικαίωμα να φκάλεις φωνή. Έννεν δικαιώματα που μας τα εχαρίσαν. Κερδηθηκαν τζιαι συνεχίζουμε να τα υπερασπιζούμαστε.

Το νομοσχέδιο έννεν για την ασφάλεια του κόσμου.

Εν για την ασφάλεια της εξουσίας. Να μεν νιώθει καμιά απειλή. Να μεν λογοδοτά.

Το μήνυμα ένι ξεκάθαρο: Άνοιξε το στόμα σου, τζιαι εν να σε παρακολουθούν. Οργάνωσε κάτι, τζιαι εν να σε θεωρήσουν υπεύθυν@. Μίλα, τζιαι εν να πληρώσεις.

Εν θα το δούμε σαν γραφειοκρατικό ζήτημα. Εν πολιτική γραμμή που εν πρέπει να περάσει.

Γιατί μια κοινωνία που η διαμαρτυρία χρειάζεται έγκριση, έννεν ελεύθερη.

Τζιαι ένα κράτος που φοάται την διαμαρτυρία, φοάται τη δικαιοσύνη.